![](https://paulalago.com/wp-content/uploads/2021/12/full-width.jpg)
O torreiro
Baudelaire e Rilke afirmaron que a verdadeira patria é a infancia. Unha patria en ocasións inhóspita, fría, na que a mirada infantil busca a luz entre as tebras, co impulso irresistible do gromo que fura o duro talo reseco da esgotada planta. Mais o tempo pasa, a luz esmorece…, e unha chega a esquecer que nun recanto profundo da alma segue esa nena, coa súa mirada limpa e expectante, quizais cunha muda acusación. Esa nena da que apenas queda o esvaído recordo. E unha pregúntase, como Celso Emilio: Que diría de min a nena que fun? A resposta non é moi alentadora.
Porén, a vida é imprevisible. E un día esa nena aparece debruzada nunha páxina en branco, coa súa mirada soñadora famenta de beleza, rescatada da longa noite da memoria por un ser sensible e luminoso que resulta ser filla miña, e filla súa, quizais máis súa que miña, froito máis da súa teimosa persistencia que das miñas escasas forzas. Velaí como a vida tece fíos vagarosos e subtís entre o pasado e o presente, entre a sombra e a luz.
Dores Pereira
Ilustracións
![](https://paulalago.com/wp-content/uploads/2021/12/torreiro-3.jpg)
As ilustracións pretenden evocar a época onde se encadra o relato. Finais dos anos 60, na galiza rural. A obra xoga coa dicotomía escuridade/ luz. Utilicei unha técnica mixta acuarela+pastel+tinta para responder aos distintos matices do conto. Pensei que traballar con acuarela era un bo xeito de tratar as paisaxes e as partes que requerían máis luz. Os pasteis permitiríanme acadar máis textura e plasticidade e a liña de tinta dábame a posibilidade de definir certos rasgos cando conviña.
Como inspiración podo nomear a Bernard Buffet polos seus retratos con ton melancólico e a Gian Alfonso Pacinotti (Gipi) pola súa capacidade como acuarelista e polo ritmo narrativo das súas historietas.
Referencias
![](https://paulalago.com/wp-content/uploads/2021/12/REFERECNIAS-TORREIRO-2.jpg)
Películas como “Cría Corvos”, revistas que adoitaba ler a miña nai como “El Caso“, as paisaxes de Atios, imaxes metafóricas como as viñas emulando arañas, compuxeron o collage no que me baseei para construir as ilustracións deste relato
As fotografías antigas da familia, as actrices de películas de mediados de s.XX , esceas de circo… unha vai compondo uns recordos inexistentes, a través da construción dun imaxinario e das conversas con Dores, a autora do relato.
O deseño editorial
O conto componse de 40 páxinas cosidas con ilustracións a cor, o seu formato é 195x200mm. A narrativa constrúese como unha secuencia de planos, como se fosen “frames” dunha película, ou eu ao menos imaxinábaa así.
![](https://paulalago.com/wp-content/uploads/2021/12/volver.jpg)
As autoras
![](https://paulalago.com/wp-content/uploads/2021/12/DORES-2.jpg)
Dores Pereira traballa como profesora de Lingua Galega nun instituto da contorna e ocupouse da parte literaria, que recolle a súa experiencia persoal con estas plantas e información sobre usos medicinais, curiosidades, refráns ou cancións
![](https://paulalago.com/wp-content/uploads/2021/12/paulav-4-2.jpg)
Paula Lago é Licenciada en Arquitectura e dende hai uns anos está estreitamente ligada á creación artística, en especial á pintura, ocupouse da ilustración e do deseño editorial.