O torreiro
Baudelaire e Rilke afirmaron que a verdadeira patria é a infancia. Unha patria en ocasións inhóspita, fría, na que a mirada infantil busca a luz entre as tebras, co impulso irresistible do gromo que fura o duro talo reseco da esgotada planta. Mais o tempo pasa, a luz esmorece…, e unha chega a esquecer que nun recanto profundo da alma segue esa nena, coa súa mirada limpa e expectante, quizais cunha muda acusación. Esa nena da que apenas queda o esvaído recordo. E unha pregúntase, como Celso Emilio: Que diría de min a nena que fun? A resposta non é moi alentadora.
Porén, a vida é imprevisible. E un día esa nena aparece debruzada nunha páxina en branco, coa súa mirada soñadora famenta de beleza, rescatada da longa noite da memoria por un ser sensible e luminoso que resulta ser filla miña, e filla súa, quizais máis súa que miña, froito máis da súa teimosa persistencia que das miñas escasas forzas. Velaí como a vida tece fíos vagarosos e subtís entre o pasado e o presente, entre a sombra e a luz.
Dores Pereira
Ilustracións
As ilustracións pretenden evocar a época onde se encadra o relato. Finais dos anos 60, na galiza rural. A obra xoga coa dicotomía escuridade/ luz. Utilicei unha técnica mixta acuarela+pastel+tinta para responder aos distintos matices do conto. Pensei que traballar con acuarela era un bo xeito de tratar as paisaxes e as partes que requerían máis luz. Os pasteis permitiríanme acadar máis textura e plasticidade e a liña de tinta dábame a posibilidade de definir certos rasgos cando conviña.
Como inspiración podo nomear a Bernard Buffet polos seus retratos con ton melancólico e a Gian Alfonso Pacinotti (Gipi) pola súa capacidade como acuarelista e polo ritmo narrativo das súas historietas.
Referencias
Películas como “Cría Corvos”, revistas que adoitaba ler a miña nai como “El Caso“, as paisaxes de Atios, imaxes metafóricas como as viñas emulando arañas, compuxeron o collage no que me baseei para construir as ilustracións deste relato
As fotografías antigas da familia, as actrices de películas de mediados de s.XX , esceas de circo… unha vai compondo uns recordos inexistentes, a través da construción dun imaxinario e das conversas con Dores, a autora do relato.
O deseño editorial
O conto componse de 40 páxinas cosidas con ilustracións a cor, o seu formato é 195x200mm. A narrativa constrúese como unha secuencia de planos, como se fosen “frames” dunha película, ou eu ao menos imaxinábaa así.
As autoras
Dores Pereira traballa como profesora de Lingua Galega nun instituto da contorna e ocupouse da parte literaria, que recolle a súa experiencia persoal con estas plantas e información sobre usos medicinais, curiosidades, refráns ou cancións
Paula Lago é Licenciada en Arquitectura e dende hai uns anos está estreitamente ligada á creación artística, en especial á pintura, ocupouse da ilustración e do deseño editorial.