O torreiro

Baudelaire e Rilke afirmaron que a verdadeira patria é a infancia. Unha patria en ocasións inhóspita, fría, na que a mirada infantil busca a luz entre as tebras, co impulso irresistible do gromo que fura o duro talo reseco da esgotada planta. Mais o tempo pasa, a luz esmorece…, e unha chega a esquecer que nun recanto profundo da alma segue esa nena, coa súa mirada limpa e expectante, quizais cunha muda acusación. Esa nena da que apenas queda o esvaído recordo. E unha pregúntase, como Celso Emilio: Que diría de min a nena que fun? A resposta non é moi alentadora. 

Porén, a vida é imprevisible. E un día esa nena aparece debruzada nunha páxina en branco, coa súa mirada soñadora famenta de beleza, rescatada da longa noite da memoria por un ser sensible e luminoso que resulta ser filla miña, e filla súa, quizais máis súa que miña, froito máis da súa teimosa persistencia que das miñas escasas forzas. Velaí como a vida tece fíos vagarosos e subtís entre o pasado e o presente, entre a sombra e a luz.

 Dores Pereira

Referencias

Na romantización da paisaxe e na idea de o pequeno que é o ser humano respecto á natureza, Caspar Friedrich é un pintor que tiven presente

Para construir a estética do circo, de liña máis grosa e expresionista inspireime en Bernard Buffet.  As súas figuras cun aire melancólico casan co tono  deste relato

En canto á narrativa, en certo modo cinematográfica, unha referencia é o gran acuarelista e viñetista italiano Gipi.  O ritmo e a idea de contar tamén co cromatismo.

O casting

Referencias visuais como as películas Cría Corvos para  , as revistas que adoitaba ler a miña nai, as paisaxes de Atios, imaxes metafóticas como as viñas como arañas, compuxeron o collage no que me basei para construir as ilustracións deste relato

As  fotografías antigas da familia, as actrices de películas de mediados de s.XX , esceas de circo, unha vai compondo uns recordos inexistentes, através da construción dun imaxinario e das conversas con Dores.

As ilustracións

Utilicei  unha técnica mixta acuarela+pastel+tinra. Como toda a obra traballa coa dicotomía escuridade/ luz, pensei que traballar con acuarela era un bo xeito de traballar as paisaxes e as partes que requerían máis luz

En contraste con esta luz, os pasteis permítenme  acadar máis textura e  plasticidade  e a liña de tinta  para garabatear e definir certos rasgos cando conviña

As autoras

Dores Pereira traballa como profesora de Lingua Galega nun instituto da contorna e ocupouse da parte literaria, que recolle a súa experiencia persoal con estas plantas e información sobre usos medicinais, curiosidades, refráns ou cancións

Paula Lago  é Licenciada en Arquitectura e dende hai uns anos está estreitamente ligada á creación artística, en especial á pintura, ocupouse da ilustración e do deseño editorial.

Colabora

Actualmente estamos preparando a  Santa Campaña de financiamento para conseguir levar a diante esta obra e facerlle chegar o libro a canta máis xente mellor.  Se estás interesada/o en apoiar este proxecto  síguenos en instagram, iremos informando dos avances da campaña.  Tamén podes inscribirte na nosa listaxe de novas en info@paulalago.com

Privacy Settings
We use cookies to enhance your experience while using our website. If you are using our Services via a browser you can restrict, block or remove cookies through your web browser settings. We also use content and scripts from third parties that may use tracking technologies. You can selectively provide your consent below to allow such third party embeds. For complete information about the cookies we use, data we collect and how we process them, please check our Privacy Policy
Youtube
Consent to display content from - Youtube
Vimeo
Consent to display content from - Vimeo
Google Maps
Consent to display content from - Google